اگر تولید خودرو، یک فناوری پیشرفته در برخی کشورها و برندهاست، یک سوال مهم مطرح است که آیا خودروهای تولیدی کشور ما هم از فناوری‌های مدرن برخوردار است؟ برای پاسخ به یک بخش از این پرسش، اظهارنظر اخیر جلیل سالاری مدیرعامل شرکت ملی پالایش و پخش فراورده‌های نفتی ایران، قابل تامل است که می‌گوید: «اگر خودروهای کشور با استاندارد بین‌المللی تولید می‌شد، مصرف بنزین به ۶۰ میلیون لیتر در روز کاهش می‌یافت و می‌توانستیم روزانه ۵۰ میلیون لیتر صادرات داشته باشیم.» در حال حاضر، حدود ۱۰۰ میلیون لیتر مصرف روزانه بنزین در کشور است که گاهی به ۱۴۰ میلیون لیتر هم می‌رسد. حال به فقدان فناوری موتورهای کم مصرف در خودروهای داخلی و ماجرای غم‎انگیز «خارج نشدن خودروهای فرسوده»، این را هم باید اضافه کرد که این مسئول به آن اشاره می‌کند: «سالانه ۲ میلیون خودرو به تعداد خودروهای کشور اضافه می‌شود که معادل ۵ تا ۶میلیون لیتر به مصرف بنزین اضافه می‌کند. این عدد معادل تولید یک روز پالایشگاه تهران است، لذا باید به سمت بهینه ‌سازی مصرف سوخت، بهسازی و نوسازی ناوگان عمومی‌و جاده‌ای حرکت کنیم.» قصه خودروهای بی‎کیفیت، آن قدر غصه‎ها بر دل این مردم و کشور گذاشته است که ناترازی بنزین، به عنوان یک محصول راهبردی کشور هم به آن اضافه شده است: شواهد اقتصادی نشان از روند صعودی مصرف بنزین در کشورمان دارد؛ به طوری که حدود یک دهه قبل، روزانه ۷۰ میلیون لیتر بنزین در کشور مصرف می‌کردیم و الان به بالای ۱۰۰ میلیون لیتر در روز رسیده و گاه رکورد مصرف ۱۴۰ میلیون لیتر در روز را هم رد می‌کنیم. ایمان زنگنه، عضو انجمن اقتصاددانان ایران، این طور می‌گوید: خودرو‌های ساخت داخل سهم بسیاری در افزایش مصرف بنزین در کشور دارند. آن‌ها کیفیت خوبی ندارند و گاه تا دو برابر استاندارد جهانی مصرف بنزین دارند. علاوه بر افزایش مصرف بنزین که بر اثر کیفیت پایین خودرو‌ها بروز کرده است، شاهد اثرات زیست محیطی و آلایندگی این خودرو‌ها هستیم که به مشکلاتی مانند آمار بالای سرطان در کشور منجر شده است.
آمار عجیبی که پیش از این سالاری معاون وزیر نفت هم به آن اشاره کرده، این است که خودروهای کنونی کشور به ازای هر ۱۰۰ کیلومتر تردد ۱۶ لیتر سوخت مصرف می‌کنند. این در حالی است که بنا بر یکی از آخرین اطلاعات منتشرشده در آژانس بین‌المللی انرژی (IEA)، میانگین مصرف جهانی سوخت برای خودروهای سبک ۲/۷ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر است. به عبارت بهتر این ناترازی، ایران را به وارد کننده بنزین تبدیل کرده و دولت را مجبور به پیش بینی بودجه ای بیش از ۳ میلیارد دلار برای هزینه در زمینه واردات بنزین در لایحه ۱۴۰۳ کرده است. جوکار، رئیس کمیسیون امور داخلی کشور و شورا‌های مجلس، پیشنهادش برای این آسیب چیست؟ «در سطح مدیریت صنعت خودروسازی کشور باید تحولی اساسی رخ دهد. مدیریت در این صنعت نتوانسته است طوری عمل کند که خودروسازی را به سمت نوآوری، خلاقیت و استفاده از فناوری‌های روز دنیا سوق دهد.» جالب است بدانیم که کشور در سال ۱۴۰۱ اگر چه طبق برنامه نتوانست به تمام درآمد حاصل از صادرات بنزین  برسد اما فقط در ۶ ماهه نخست این سال ۴ میلیارد و ۵۳۵ میلیون دلار کسب کرد که البته روند کاهش تولید و افزایش بنزین نیز آغاز شده بود. وزیر نفت، بهمن سال ۱۴۰۰ هم این هشدار را داده و بیان کرده بود که «در دو تا سه سال آینده با توجه به این روند مصرف بنزین و نفت گاز در کشور جزو کشورهای وارد کننده فرآورده‌های نفت گاز و بنزین خواهیم شد.» اما سویه این هشدارها کجا بود و متهم ردیف اول ناترازی بنزین هیچ ‌کس نبود جز خودروهای کم کیفیت  و البته نبود برنامه.